'Schandalig!' Dat is het goede woord! En eigenlijk ook het enige woord wat ik er voor over heb. Heb je alles uit de kast getrokken om ervoor te zorgen dat een weekje ziekenhuisopname voor Sep in kannen en kruiken is... Zijn de zaken in het ziekenhuis niet op orde. Alsof we niets beters te doen hebben! Dit kost zoveel negatieve energie. Doodzonde. Ik snap het is ''Corona-Tijd'' maar nadenken kunnen we toch nog wel!
Alles was geregeld; de opvang voor Ava, papa Peter heeft plots een vrije week moeten regelen met zijn baas. Alle benodigdheden zijn in tassen gepakt. ''Check, check, dubbelcheck!'' Opa`s, oma`s, tantes, ooms en vrienden leven mee en hebben ons wederom een hart onder de riem gestoken. Iedereen is voorbereid, afspraken zijn gecanceld en afspraken zijn gemaakt. De reis naar het Radboud UMC naar Nijmegen is volbracht. En toch zitten we weer met zijn drieën in de auto terug op weg naar huis. ''Hoe is het mogelijk!?'' Bizar wat daar gebeurde.
Sep is vertrouwd opgenomen op één van zijn vaste kamers op afdeling ''Het Strand''. Kamer nummer 1 zou de aankomende dagen weer zijn domein worden. Morgen staat Sep op de O.K. planning om 13.00 uur en krijgt dan zijn jejunostomie. Althans dat was de bedoeling. Een lang rietje naar zijn dunne darm zou zo zijn vaste voedingsbron worden. Sep heeft een slecht vertraagde maag lediging en op deze manier gaat het voeden goed. Momenteel heeft hij een dunne darm sonde die via de maagsonde door is gelust naar de dunne darm. Maar dit is een tijdelijke oplossing.
Sep ligt er helemaal klaar voor en de opname is gedaan. Patiëntenbandje om zijn enkel, anamnesegesprekken zijn afgerond, medicijnen zijn doorgenomen en diverse verpleegkundigen en artsen hebben we al aan het bedje gehad bij onze kleine dappere vent. Het hele rattenplan is afgewerkt. Totdat de kinderchirurg ons een vervelende mededeling komt doen. ''Niet alle disciplines zijn meegenomen in de narcose. Dus dit betekent dat het gehooronderzoek verzet zou moeten worden met minimaal 6 maanden.'' Peter en ik kijken elkaar aan. Onze ogen worden heel groot en de adrenaline stijgt in ons bloed. ''Ja dag! Mooi niet! We waren het er juist over eens om dit te combineren met de operatie, zodat Sep niet binnen korte termijn weer onder narcose moet!'' begin ik. Iedereen weet hoe belangrijk het is om te weten of Sep goed kan horen en of er eventueel een gehoorapparaatje nodig is om zo zijn ontwikkeling te stimuleren. Papa Peter begint te vlammen en kan zich niet meer inhouden. De kinderchirurg voelt zich enorm aangevallen. Ik ben het totaal eens met mijn man maar ik als moeder probeer de gemoederen te sussen.
''Time-Out!' Wat nu? De operatie afblazen? Alles weer terugdraaien en wachten op een nieuwe datum? Of het door laten gaan en Sep over een half jaar weer onder narcose. Naar veel emoties, een boze papa en een nog wat aangedane mama die aan het bemiddelen was, een temperamentvolle kinderchirurg die zich aangevallen voelde, moeten we relativeren en wederom schakelen. Uiteindelijke besluit: ''Wij gaan naar huis en we wachten op een nieuwe datum. Eentje waarin wel alles geregeld is.'' Wat een complete aanfluiting vandaag daar in het ziekenhuis.
We dachten dat we al vele ziekenhuis situaties hadden gehad maar deze kunnen we nu ook toevoegen aan ons lijstje. 'Ach ja' we draaien onze hand er niet meer voor om. Als ''ouder van'' beweeg je jezelf al in een web van spinsels en maak je een avontuur door bergen met pieken en diepe dalen. Deze had ons bespaard kunnen blijven als de communicatie beter was geweest. Nu een paar uur later lachen we erom! Zo onze Ava ophalen. Het was kort maar krachtig, maar hebben haar gemist. In ieder nadeel zit een voordeel zeggen we dan!