Al dagen wil ik schrijven, schrijven wat ik voel en denk. Het lukt alleen niet zo. Niet omdat er geen stof tot schrijven is, hoor. Laten we zeggen dat er allereerst geen tijd voor is. En als er tijd is, ben ik doodmoe! Uiteraard spelen er nog tientallen factoren die mij vaker weerhouden om te schrijven. Er speelt zo veel, in ons leven, in mijn hoofd maar vooral in mijn hart. Als ik dit opschrijf dan ben ik bang dat ik weg zak in een hoekje en niet meer overeind kom. En dat kan ik mezelf niet toe staan. Ik moet en zal die leeuwin blijven. Die de kracht blijft houden om verder te gaan. Te dicht bij mijn gevoel wil ik even niet komen.
Ongelofelijk, wat een periode weer zeg. Het ene is nog niet voorbij, of het andere dient zich alweer aan. Laatst vroeg ik aan iemand hoe het met haar ging. Ze antwoordde:'' Oh, het gaat z'n gangetje''. Heerlijk zou ik het vinden als ik dat ook zou kunnen zeggen! Dit lukt ons al jaren niet meer. Wij zijn al blij als er niets extra`s bijkomt bij een al zo ongewone dag.
Hier is het de laatste jaren alleen maar strijden, aanpassen, huilen, rouwen, vliegen, jagen en nog veel meer. Dat klinkt misschien zwaar en dat is het ook best wel. Maar buiten dit proberen we er echt wel iedere dag wat moois van te maken. Gelukkig zijn deze papa en mama af en toe best wel een beetje maf. En dat geeft dan toch een wat kleurig randje aan de dag. Sommige dagen gaan zwaarder dan andere.Toch lijkt het vaak alsof het ons niet is gegund. Dit klinkt misschien wat depressief en zwart, maar de laatste jaren ben ik wat harder en cynischer geworden. Puur om het vol te kunnen houden. Mensen kunnen dit misschien opvatten als een koffiedik-kijker of een negatieveling, maar zij staan niet in mijn schoenen. Ik noem mezelf momenteel liever een realist met zelfspot, die de schoonheid in kleine dingen ziet van het leven. En toch zijn we dan wederom met die verdomde hokjes bezig. Waarin we snel geneigd zijn om ons in te willen plaatsen. Omdat het dan ''duidelijk'' en helder is voor iedereen. Een gevoel van jezelf naar anderen te willen verdedigen of misschien wel verantwoorden. Ergens ben ik daar wel een beetje klaar mee. Iedereen doet gewoon zijn of haar best. Is dat niet genoeg!
Sep die ons nog meer leert kijken naar het kleine is vandaag weer naar zijn nieuwe opvang Anneriet in Doetinchem. Zijn tweede week is begonnen. Een kikker bij de andere kikkers in de groep. Erg wennen en lastig om je ventje hier te zien. Taxibussen komen af en aan om andere verstandelijke en lichamelijke beperkte kinderen en jongvolwassenen af te leveren. Indrukwekkend en confronterend tegelijk. Een dorpje op zich. Een nieuwe wereld voor Sep en ons allen. Eentje waarvan we nog geen weet van hebben. Gelukkig is Sep erg liefdevol opgevangen en wij ook . Een plek waar je als ouder in eerste instantie je kind absoluut niet naar toe wil brengen, maar waarvan je blij bent dat deze huizen er zijn. Uiteindelijk is dit het enige beste wat je kunt doen voor je kind. Maar dat betekent niet dat het pijn doet. Kun je hier ooit aan wennen? Een tweeling uit elkaar trekken, die eigenlijk dezelfde kansen zou moeten krijgen. Die met elkaar horen op te groeien. Uiteindelijk zouden ze in hun leven steeds meer hun eigen weg gaan, maar moet dat nu al!? Het proces is versneld en onze inwendige ''ik'' is daar nog helemaal niet aan toe.
Vervolgens hoor ik geroep en zie ik een kindje bijna neervallen. Een begeleider leidt het kind veilig naar de bank. Een epileptische aanval heeft het kind volledig in de greep. Schokken, draaien met de ogen en een beetje schuim op de mond. Ik weet hoe ik met Sep om moet gaan en heb heel wat gezien in mijn eigen vakgebied, maar dit is andere koek. Zou Sep ooit ook dit soort aanvallen krijgen? Sep is nu nog de kleine variant van de rest van de groep. De Benjamin. Niet te ver vooruit kijken roep ik mezelf streng en stilletjes toe! Stapje voor stapje. Hoewel dit makkelijker gezegd is dan gedaan. Soms overvalt het je en gaat het gevoel met je aan de haal en schieten de beelden je voor de ogen. Sep is onrustig en moet wennen aan de nieuwe mensen en geluiden. Hij ervaart echt dat hij ergens anders is. Een mooie ontwikkeling maar ook schrijnend. Sep voelt dat mama moet gaan. Even loslaten zeggen ze dan. Maar hoe dan? In vredesnaam! Met mijn hand ruk ik een stukje hart uit mijn borstkas. Het blijft nog even vastzitten tussen de ribben en is wat taai, maar daar leg ik hem dan neer. Met een plof belandt het op de tovertafel op de groep bij Sep. Thuis voelt het alsof ik niet compleet ben. En gaan mijn gedachten uit naar dat kleine, stukje tere hartje wat achtergebleven is bij Anneriet. Wat daar nog kwetsbaar en verlaten op de tovertafel bij Anneriet ligt. Aan het einde van de middag wanneer ik Sep weer op haal kan ik hem weer verenigen met de rest van mijn hart.
Ava mocht vandaag weer naar Villa Pip in Angerlo om te spelen. Ik hoop dat ze zich rustig houdt met haar schedelbreuk die ze heeft opgelopen. Maar houdt een meisje van twee maar in bedwang. En vooral onze kleine pittige, ondernemende dame. Vorige week ging het helemaal mis met haar. Het verdomde trap hekje hebben we open laten staan. Ava met de snelheid van storm 'Dennis' vloog als een wervelwind de trap op naar boven om achter papa aan te gaan. Als ik haar niet geroepen had, dat ze niet zomaar alleen naar boven mocht gaan en papa het hekje gewoon dicht had gedaan... Was het allemaal niet gebeurd. Met een noodgang stortte ze van de trap. Met haar bolleke op de plavuizen. Huilen, krijsen, grote bult, wegzakken in de auto, ct-scan en een nachtje ziekenhuis ter observatie tot gevolg. Ik heb nog nooit zoveel doodsangst gezien bij iemand. Sep gaat heel anders met ''witte jassen'' om. De tunnel oftewel de ct-scan was een nachtmerrie voor ons kleine meisje. Zuster Martha heeft haar moeten fixeren met brede banden om een paar mooie plaatjes te maken van haar schedel. Achteraf de beste beslissing, want we moesten weten wat er aan de hand was. Of er geen interne bloedingen waren. Helaas waren er die avond in het Rijnstate veel Martha`s en weinig zuster Maria's voor ons kleine meisje. Maar wat was ze dapper. Peter en ik wisselden elkaar af van ziekenhuis naar de nieuwe medische opvang waar Sep net op die dag ging starten. Lekkere timing ook! Alsof Ava hiermee even wilde aangeven dat zij ook extra zorg nodig heeft, net als Sep. Maar liefste Ava, wij zien jou en vergeten jou echt niet lieve Brus. Papa en mama zullen er alles aan doen om jou en Sep gelukkig te maken. Alles wat er in onze macht zit. Jij bent net zo belangrijk! Als je dat maar weet kleine mij!