De kinderen worden nu net door papa naar de opvang gebracht. En heel eerlijk, ik ben wel opgelucht dat de kinderen er even niet zijn. Dat bedoel ik absoluut niet hatelijk en misschien vinden sommige mensen dat raar, maar onze sneltrein blijft maar door sjezen. Als een stelletje op hol geslagen olifanten die je verpletten als je niet ophoudt met rennen. Af en toe moet ik gewoon even een momentje voor mezelf hebben, op een rustig perronnetje ver bij iedereen vandaan. Anders houd ik het gewoonweg niet vol en vreet het me op van binnen.
Ook zo, om heel veel gevoelens, gedachten en hersenspinsels te mogen en moeten laten gaan. En om sommige weer in bedwang te krijgen. Iedere ouder kent dat wel. De week gaat als een razende tekeer en voor je het weet ben je al weer een maand verder. Er gebeurt zoveel! Laat staan bij ouders met een zorgintensief kind. In ons geval onze tweeling, waarvan de ene helft zich prima probeert te vermaken in de ''normale wereld'' met alle moeilijkheden van een echte Brus en aan het peuter puberen is. En uiteraard onze Sep die veel extra ''speciale aandacht'' nodig heeft als ons zorgenkindje en alle regelingen en veldslagen die daar mee gepaard gaan.
Afgelopen woensdagavond gingen papa Peter en ik er eindelijk weer eens uit. Een ontspannende inspanning. Onze schoonzus had kaartjes voor een voorstelling te vergeven vanuit haar werk bij Zozijn. Sep zit ook op een locatie van Zozijn in Doesburg, dus mochten wij als ''ouders van'' mee. Spannend, omdat het over een voorstelling zou gaan waarbij er een verhaal vertolkt werd over ouders van een kind met een verstandelijke beperking. Een inspirerend, herkenbaar en confronterend stuk, die Peter en ik zelf ook hadden kunnen spelen op wat details na. ''Wij hadden daar ook op de planken kunnen staan''.
Meerdere malen heb ik met een brok in de keel en dikke tranen in mijn ogen naar het toneelspel gekeken. Actrice Marike van Weelden en schrijver van het stuk die de moeder speelt, weet zichtbaar en voelbaar waar ze het over heeft. Zij is namelijk ook een ervaringsdeskundige. Het stuk ''Lastige ouders'' is een prachtig en krachtig verhaal waarbij je als ouder vaak lastig moet doen, of lastig wordt ervaren als je op komt voor je kind. Ze nemen je op een pure manier mee in hoe het is om met een kind te leven dat altijd zorg nodig heeft. Aan het einde van het spel gingen de twee toneelspelers met het publiek in gesprek. Toch bleef het vrij stil in de zaal op een paar mensen na. Het gros wat er in de zaal zat waren mensen uit het vakgebied en er zaten maar een paar ouders ''zoals wij'' in de zaal.
Aan het einde kon ik het toch niet laten om niets te zeggen. Opeens zag ik al die honderden mensen in de zaal om me heen niet eens meer, maar kon ik alleen maar naar de gezichten van de man en vrouw op de bühne kijken. Totaal uit mijn comfortzone maar met een enorme noodzaak stak ik mijn hand op om wat te vertellen. We zitten hier toch niet omdat we allemaal gratis naar een voorstelling in het Amphion mogen, of om stil te zijn met elkaar? We zijn hier om er wat van op te steken! Taboes moeten doorbroken moeten worden. We leven inmiddels in 2020! De dobbelsteen met microfoon werd plots mijn kant op geslingerd. Niet wetende waar te beginnen met ons verhaal, kwam het er toch redelijk soepeltjes uit. Ondanks wat emoties en trillingen in mijn lijf bleef ik toch praten. Tussendoor stelde de mannelijke acteur een aantal vragen. Maar de strekking van wat ik hun eigenlijk wilde meegeven was dat ik geraakt was en zij uiteindelijk weer door mij. Een direct gevoel van verbinding, die je vaak voelt als je iets bijzonders en unieks met iemand gemeen hebt. Geraakt tot op mijn bot, door hun prachtige vertolking van een schrijnend verhaal. Een verhaal die met cynisme en humor uiteindelijk overeind blijft staan. De strubbelingen die zij ervoeren en nog steeds en die Peter en ik ook iedere dag weer meemaken. Dankbaar dat ik hier bij aanwezig mocht zijn en zij weer voor mijn ''waardevolle toevoeging'' voel ik me gesterkt. Ik mocht namelijk een inkijkje krijgen van de kwetsbare gedachten, gevoelens en ervaringen van Marike van Weelden en haar mede toneelspeler en goede vriend Pieter Tiddens die de rol van de vader vertolkte. Uiteindelijk een verhaal over de liefde in allerlei vormen.