Het jaar begint weer goed, jeetjemina. Dit geloof je toch niet. Sep spuugt met regelmaat gal, maar nu ben ik het die spreekwoordelijk ''gal moet spuwen''. Ben je in de veronderstelling dat het allemaal geregeld is qua onkostendeclaraties van al die duizenden km`s die we hebben gereden in het jaar 2018. Kom je er achter dat ze bij de desbetreffende zorgverzekering hun werk niet doen. Ziekenhuis in, portemonnee uit. Maar betalen ''Ho maar!'' Om nog maar niet te spreken over alle parkeerkosten die sowieso niet vergoed worden.
Van het kastje naar de muur sturen kunnen ze goed. Net als langs elkaar heen communiceren en beloftes maken die ze niet kunnen waarmaken. Een zorgverzekering is er toch voor de mens? In hun reclame pretenderen ze heel nobel te zijn met hun uitspraak '' Mens wat ben je toch mooi''. In de praktijk voelt dat toch heel anders. Ze halen het slechtste in mij naar boven. Ik kook van woede!
Alsof je voor een rechtbank een heel pleidooi moet houden, waarom wij van te voren deze km`s niet hebben aangegeven. ''Wat denk je zelf''. Zelfs een Alien kan dit nog bedenken. Deze situatie hadden we ''Never nooit'' van te voren kunnen bedenken en op dat moment hadden we wel wat anders aan ons hoofd. Alles hebben we gedaan wat Menzis van ons vroeg om het toch nog voor elkaar te krijgen en nog is niet genoeg! Het is nog steeds niet geregeld. De ene medewerker zegt dit en de andere medewerker zegt dat. Uiteindelijke conclusie van het verhaal Menzis verzaakt en communiceert nog slechter dan onze dochter van twee.
Na veel bellen zijn we erachter waar het fout is gegaan. Menzis betaalt niet verder terug dan tot een jaar. Niet dat iemand dit ons van tevoren ooit heeft gemeld! Waarom al die moeite voor die paar km`s, geven we aan bij de medewerker aan de telefoon. Artsen die we voor ons karretje hebben moeten spannen, secretaresses die hier moeite in hebben gestoken, mailverkeer heen en weer. Maar vooral de negatieve energie die het ons heeft oplevert. Boos, gefrustreerd en wanhopig voelen we ons. Met de rug tegen de muur, machteloos.
Ze hebben het daar mooi voor elkaar. Schandalig vind ik het. Brieven vragen totdat je erbij neervalt, dit zo lang mogelijk rekken waardoor ze dus pas vanaf oktober 2018 uit betalen. Dat zijn dus net die drie maanden van het hele jaar dat Sep het meeste thuis was. Het zal wel toeval zijn, maar het voelt alsof ze bewust naar dit punt hebben toegewerkt. Met hun schamele €94,20 komen ze er mooi vanaf. want het valt wonderbaarlijk ook nog binnen onze eigen bijdrage. Ze moeten hun de ogen uit de kop schamen. Het lijkt wel weer de zoveelste slapstick waarin we zijn beland. Begrijp me goed, de centjes kunnen we goed gebruiken, maar inmiddels is het een principe kwestie geworden, waarin respect hoog in het vaandel staat. Maar het vreet aan je en ik ben het vechten met alle instanties zat, vooral met deze zorgverzekeraar. Het is toch niet te geloven! Hier zit je als ouder van een zorgintensief kind toch niet op te wachten. Je wilt je bezig houden met de mooie momenten. En deze zijn al zo zeldzaam.
Nu de zoveelste stap weer in gang is gezet en de ''coulance-aanvraag'' is ingediend. Ja, jullie lezen het goed, Menzis gaat proberen coulant te worden, kunnen we wederom alleen maar afwachten. En zullen we onze enige mate van controle weer los moeten laten. Hopelijk komt het alsnog goed, maar ik heb er een hard hoofd in. Tot nu toe heeft het alleen nog maar een onderwerp voor mijn blog opgeleverd en hele helse koppijn.