Alles zet je opzij, je principes en gevoelens. Alles om je kleine knul en daarmee je gezin kracht bij te zetten en te helpen. Na maandenlang wikken en wegen schiet de weegschaal dan toch de andere kant op. De kant waarvan je dacht en hoopte nooit te belanden. Een verpleegkundige in huis om jouw te ontlasten met de zorg voor Sep. Dat wil je toch helemaal niet? Toch gaan we ervoor.
Een vreemdeling in je huis is niet niks. Weer de zoveelste vreemde handen aan jouw kind. Dan moet het wel zo goed voelen. ''Klikt het, of klikt het niet?'' Dat is de grote hamvraag deze keer. Dankbaar voor de hulp en ondersteuning en eventuele ontlasting is er absoluut. Het is ook noodzaak. Echter wonen we weer in z'on uithoek van het land dat er weinig keuze is in aanbod van verpleegkundige zorg voor kinderen. Toch is er iemand gevonden voor Sep. Hopelijk gaat er nu wat druk van de ketel af en komt er nu ook ruimte en tijd voor andere dingen. Eerst zien en dan geloven. Wederom het zoveelste loslaten. Weinige keuze hebben we niet. Behalve zo doorgaan en de denkbeeldige wond nog verder te laten etteren. Maar die optie is niet erg appetijtelijk.
Zo ''open-minded'' mogelijk probeer ik alles maar weer over me heen te laten komen. We ontmoeten elkaar op een bewuste vrijdag. Ik ga van de ene gedachte naar de andere. Maar wil en zal het een kans geven. Ik merk aan mezelf dat ik weer terug val in oud gedrag. Patronen van vroeger die mij totaal niet gelukkig maken. Toegeven, harmoniseren en daarbij compleet aan mezelf voorbij lopen nemen weer de overhand. Tijdens de kennismaking probeer ik te kijken naar mogelijkheden om dit te laten werken. Wat zou het toch prettig zijn als de verpleegkundige Sep wat vaker in bad kan doen, want daar kom ik niet aan toe. Sep ophalen van de opvang, zodat ik iets voor mezelf kan doen. Sep zijn darmen spoelen, zijn peg-wond verzorgen of medicijn bestellingen kan doen. Allemaal praktisch heel aanlokkelijk en klinkt als muziek in mijn oren. En o wat is het broodnodig. Maar is al dat aantrekkelijke het allemaal waard als je het gevoel hebt niet jezelf te kunnen zijn.
Als ik diep in mijn ziel kijk en mijn grote moederhart laat spreken, trek ik vandaag de stekker er nog uit.
Er is absoluut niets mis met haar expertise, daar twijfel ik zeker niet over. Waar ik wel over twijfel, is of wij wel een match zijn. Ik ben af en toe ongenuanceerd, cynisch en sarcastisch. Zij een degelijke vrouw die gelooft in de zondvloed en het liefste moeder is van een compleet voetbalteam. Ik vind het moederschap soms loodzwaar en zou het soms anders willen. Soms zou ik wel even geen moeder willen zijn en gewoon ''Esmi''. Puur om even tot stilstand te komen en weer op te laden. Weer tot de basis te komen. Te vloeken, omdat het me oplucht. Waarin zij streng gelovig is en gelooft in God en de schepping, geloof ik dat de wereld soms klote is en dat we er zelf wat van moeten maken. Liefde en verbondenheid is iets waaraan ik me vasthoud. Waarin ik moet leren om het huishoudelijk allemaal wat meer moet loslaten, corrigeert ze mij en geeft ze hints dat ik kasten moet uitmesten. Als ik ergens een hekel aan heb, zijn het mensen die mij vertellen wat ik moet doen in mijn eigen huis.
Vanmorgen heb ik de symbolische kogel door de kerk geslingerd en heb ik de stoute schoenen aangedaan. Sterk in mijn gevoel maar toch ongemakkelijk breng ik de hoorn naar mijn oor. Ik kijk mijn huishoudelijke hulp aan, die op dat moment mij helpt om ons huis te ''ontchaossen''. Ze is inmiddels een waardevolle vriendin geworden die veel van de situatie af weet. Ze knikt me bemoedigend toe. Ik moet voor mezelf kiezen. Waar word ik gelukkig van? Ik blijf aan de hoorn en weet dat ik dit telefoontje moet plegen.
Dan neemt de verpleegkundige op en begin ik mijn relaas over dat ze niet meer hoeft te komen. Ik krijg er kriebels van in de onderste regionen van mijn buik. Ze is compleet verrast en het telefoontje komt erg ''out of the blue''. Toch houd ik deze keer voet bij stuk. Ik merk dat ze op me in probeert te praten en hierdoor me probeert te beïnvloeden en te manipuleren. Ze vraagt of haar geloofsovertuiging een negatief effect heeft op de zorg voor Sep. Ik geef haar aan dat dit absoluut niet het geval is. Maar dat ik er zelf geen goede vibe bij heb. Ik probeer uit te leggen dat ik haar en haar geloof respecteer, maar dit andersom niet zo voelt. Het liefste zeg ik haar dat ze dominant op mij overkomt, dat ik me klein voel als zij in de buurt is en dat ik het gevoel heb dat ze mij haar geloof wil opdringen. Toch merk ik wederom dat ik weer de ''schuld'' bij mijzelf neerleg. En haar niet wil kwetsen, waardoor ik zeg: ''Het ligt niet aan jou, maar aan mij.'' Waarschijnlijk ligt het ook aan mij. Op dit moment heb ik weinig vertrouwen in de wereld en begrijp ik soms niet waarom dingen gaan zoals ze gaan. Scepticisme past momenteel beter bij mijn mindset. Twee meest contrasterende denkbeelden kun je nu niet bij elkaar brengen. Ik probeer bij mezelf te blijven in het telefoongesprek en hervat mezelf sterk. Ik bedank haar en geef haar wat complimenten, maar geef aan dat het niet klikt. Vervolgens sluit ik het gesprek, kort, bondig en respectvol af. Trots dat ik mijn grens heb aangegeven, tot zo ver en niet verder.