Van een invoelend en sensitief persoon ben ik de afgelopen jaren best veranderd in een soms hard en direct persoon. Dat is natuurlijk ook niet zo gek. Iedere dag moet ik me wapenen en vechten als ouder van drie kinderen waarvan onze Sep ernstig beperkt is. En sta ik op momenten dat het heel even ''ok'' is met een pantser te wachten om terug te slaan.Toch mis ik soms die ''oude Es''. Maar ik kan niet anders... Gelukkig heb ik altijd mijn cynisme, sarcasme en zelfspot behouden.
De eerste jaren nadat we de zeldzame diagnose van Sep kregen, werden compleet neergemaaid. Alles wat ooit vanzelfsprekend was, was er plots niet meer. Watertrappelen, kopjes onder gaan en vooral meegevoerd worden door de emoties van de golven. En dat dag in dag uit, waren dagelijkse kost. Het putte me compleet uit en uiteindelijk na zoveel jaren nog steeds in de overleefstand te staan mat het je af. Emoties komen soms niet eens meer binnen. Op het moment zelf realiseer je het jezelf niet, omdat je alleen maar probeert om je kop boven water te houden en de belangen van je kinderen zo goed mogelijk te behartigen. Op momenten dat je het niet verwacht komen er ineens de verstoringen van emoties de kop op zetten. En komen ze soms wat onbeholpen tot uiting. Inmiddels gaat onze jongste welp Lev sinds kort naar het kinderdagverblijf en komt er ruimte voor zelfreflectie en ''onverwerkte gevoelens''.
Mensen vragen weleens of ik ''het'' al verwerkt heb en of we het al geaccepteerd hebben. Dit vind ik een lastige vraag en ergens ook een misplaatste vraag. Ik weet dat het heel lief bedoeld is, maar telkens als ik het hoor voel ik een emotie van overmatige eenzaamheid en onbegrepenheid. Over het algemeen wil je je teleurstelling, gekwestheid, onzekerheid en frustratie niet accepteren. Je wil er vanaf. Je wil dat het verdwijnt, dat het nooit gebeurd is. Dit gaat natuurlijk niet. Hierdoor blijf je vechten, dit vechten is langzaam aan het veranderen in berusting en het leren meedeinen op de golven. Uiteraard hebben wij Sep geaccepteerd, daar was niet veel voor nodig. Sep is het meest speciale jongetje wat ik ooit heb gezien en zo uniek. Hij is mijn maat! Mijn grote stille liefde. Sep en ik zijn 1. Er zijn weinig mensen die zich kunnen identificeren met ons leven en ik met die van hen. Dit maakt mij soms enorm geisoleerd en eenzaam. Ik merk dat ik zelf afstand van bepaalde mensen neem omdat ik me alleen en onbegrepen voel. Dit doet me pijn en verdriet en tegelijkertijd is het een beschermingsmechanisme. Toch zou ik het anders willen. Uiteraard!
Afgelopen maanden ben ik gestart bij een ''rouwtherapeut'' en tevens is zij ook persoonlijk coach. Ik leer enorm veel van haar. Ik leer vooral mezelf te accepteren. En misschien wel de grootste levensles die ik leer is om dicht bij mezelf te blijven en de ''beste vriendin'' van mezelf te worden. Dit klinkt misschien een beetje zweverig of gek. Maar is ontzettend waar. Al vanaf jongs af aan voel ik mij vaak ''anders''. Nou is anders niet per definitie verkeerd. Dit wordt wel erg moeilijk als je jezelf hierdoor minderwaardig gaat voelen. Dit is een mega opgave en gaat nog niet altijd zo even goed. De golven van het leven slaan me vaker van de golf dan dat ik op de golf leer blijven staan. Ook ben ik soms bang om een geluksgevoel te voelen, omdat ik om de haverklap te maken heb met medische problemen en teleurstellingen van Sep. Of levend verlies wat weer naar voren komt. Het contrast met tweelingzus Ava en babybroertje Lev worden steeds groter en de verhoudingen tussen mij en mijn man zijn ook in een ander daglicht komen te staan door de zorg omtrent Sep. Maar dankzij deze prachtige parel van een vrouw, leer ik dat niets raar is of ongewoon. En moet ik vooral niet te veel m`n best doen. Mijn wens in dit leven is dan ook onder andere dat er meer openheid komt tussen mensen. Ik kan me voorstellen dat vele mensen zich misschien soms ook een outsider voelen, omdat ze het gevoel hebben dat er een ''normaal'' is en zij daar niet aan voldoen. Maar wie bepaalt wat normaal en abnormaal is? Maakt het nou echt gelukkig om naar dat normale te streven? Zijn we eigenlijk niet allemaal een outsider en moeten we daar niet gewoon trots op zijn? Ieder mens is toch uniek en anders! Niettemin lijkt er nog een flink taboe op te rusten als het gaat om het uiten als het eens niet goed met je gaat. Ik ben er van overtuigd dat als we allemaal meer ons ware gevoel laten zien en meer onszelf durven te zijn er meer herkenning en erkenning is en minder eenzaamheid. Het zal mensen verbinden. Kijk maar naar kinderen. Kinderen zijn puur, ontwapenend en vrij in hun gedrag. Ze hebben nog geen remmingen of grenzen. Wat een geluk om moeder te zijn van onze drie prachtige mini-mensjes. Het is een voorrecht.
Wat ook een voorrecht is, is dat ik iedere dag bij een heel puur intuitief mensje mag zijn.Met regelmaat vraag ik me wel eens af wie een beperking heeft, Sep of wij als maatschappij? Sep is compleet afhankelijk van mij. Ik ben al zijn zintuigen. Ik moet alles aanvoelen. Hoe moeilijk en zwaar deze 24 uurs zorg ook is, ik voel het als een enorme eer dat Sep mij als zijn moeder heeft gekozen. De onvoorwaardelijke stille liefde die hij heeft voor zijn papa, mama, broertje en uiteraard zijn tweelingzus is zo oprecht en intens. Daar kunnen wij een voorbeeld van nemen. Ze zeggen altijd dat iedereen ergens goed in is. Als we naar Sep kijken zien we nog steeds ontwikkeling. Ieder stapje hierin is een mijlpaal en daar zijn wij enorm trots op. Maar als je het mij vraagt is voornamelijk goed in, het stelen van mensenharten. De zuivere liefde, niet veroordelend, zijn azuurblauwe ogen en zijn ''Sep grijns'' laat je smelten. De situatie met het continu levend verlies, wat ons iedere dag blijft confronteren en achtervolgen zal niet veranderen. Het verdriet hierom ook niet en de enorme golven die we in het dagelijks leven en in de maatschappij ondervinden ook niet. Maar de grijns van Sep zal ons helpen om door te gaan. Golf voor golf. Gelukkig heb ik leren zwemmen.